"Αλικιανός ή Αλικιανού: κωμόπολη της επαρχίας Κυδωνίας του Νομού Χανίων της Κρήτης, πρωτεύουσα του δήμου Μουσούρων, βρίσκεται 12,5 χλμ νοτιοδυτικά της πόλης των Χανίων σε υψόμετρο 65 μέτρων..." Κάπως έτσι περιγράφουν τα τουριστικά λεξικά τον κατάφυτο κάμπο με τα τρεχούμενα νερά και τις πορτοκαλιές, τη γη που έχουν κράτος τα χρώματα κι η μυρωδιές κι η ιστορία ανακατεύεται με το θρύλο, σε έναν χωρό πάθους και μίσους, αντριοσύνης και προδοσίας, θριάμβου και θρήνου. Το παλιό τσιφλίκι των da Molin, η χώρα που συντελέστηκε "το δράμα των Κρητικών γάμων" αλλά και το δράμα των τόσων εκτελέσεων από τους ναζί κατακτητές, που προσπάθησαν να εξαφανίσουν από προσώπου γης ακόμη και τον τελευταίο σπόρο των ανθρώπων που αντισταθήκαν άοπλοι στους πιο επίλεκτους μακελάρηδες του Γ' Ράιχ, ντροπιάζοντας τον Χίτλερ σ΄ολόκληρο τον κόσμο.
Ξεκινώ απ' το Ενετικό Λιμάνι για τον Αλικιανό με σκουτεράκι, το αυτοκίνητο δεν είναι καλή επιλογή για μια τέτοια διαδρομή, για δυο λόγους: γιατί είναι ασέβεια στο μεγαλείο της φυσικής ομορφιάς που θα συναντήσεις και γιατί όσο περισσότερο κρατήσει ο δρόμος τόσο το καλύτερο. Η καλύτερη επιλογή θα ήταν το ποδήλατο, αλλά με τα φορτηγά και τα αγροτικά που τρέχουν στον επαρχιακό δρόμο, ούτε να το σκέφτεσαι. Μετά από 20 - 25 λεπτά καταπράσινης διαδρομής, συναντώ τον Κερίτη που δροσίζει τον κάμπο και με καλοσορίζει. Περνώντας το μεγάλο πέτρινο γεφύρι, είμαι πια στον Αλικιανό.
Κανονικά θα έπρεπε πρώτα να επισκεφτώ τα ερείπια του στοιχιωμένου πύργου των Ντα Μολίν, το διασημότερο "αξιοθέατο" του χωριού. Σύμφωνα με το θρύλο, η κόρη του Ενετού φεουδάρχη - η Σοφία- ερωτεύθηκε το γιο του αρχηγού των κρητικών επαναστατών Γεώργιου Κανταλέον. Ο πονηρός και καταχθόνιος φεουδάρχης έκανε πως συμφώνησε με το γάμο και φίλιωσε με τους επαναστάτες, αλλά στο γλέντι -κι αφού πρώτα έβαλε στο κρασί υπνωτικό- τους έριξε όλους στη φυλακή και τις επόμενες μέρες τους κρέμασε. Όσο όμως κι αν με συγκλονίζει το "δράμα των κρητικών γάμων", ο Αλικιανός είναι τόπος τόσο ζωντανός, που δεν μου κάνει καθόλου κέφι το πρώτο μου συναπάντημα εδώ να είναι με μεθυσμένα φαντάσματα.
Ο Αλικιανός δεν είναι το παραδοσιακό χωριό που περίμενα. Αν και κάποτε είχε χαρακτηριστεί διατηρητέο, σήμερα έχουν χτιστεί μοντέρνα κτίρια, που όμως σέβονται την ιστορία του τόπου και την ομορφιά της φύσης. Ωστόσο, υπάρχουν ακόμη πολλά από τα παλιά πέτρινα κτίσματα, αντιπροσωπευτικά της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής.
Μοντέρνοι είναι κι οι άνθρωποι του Αλικιανού, αλλά χωρίς να χάνουν την ιδιαίτερη φυσιογνωμία που τους προσδίδει η κρητική ρίζα τους. Φιλόξενοι, προοδευτικοί, εξωστρεφείς, γλεντζέδες και πάνω απ' όλα, περήφανοι για τον τόπο τους. Κι όχι άδικα, αφού η "ομορφιά" είναι η μόνη λέξη που μπορεί να περιγράψει αυτό το μέρος. Ομορφιά που πηγάζει από τη φύση, τα κτίρια (παλιά και νέα), την ιστορία και τους θρύλους, τους ανθρώπους...
Στο καφενείο του χωριού, για να ξεδιψάσω μου στίβουν φρέσκο χυμό πορτοκαλιών. Ο καφετζής μου παινεύει τα πορτοκάλια που είναι από το περιβόλι του, είναι λέει τα νοστιμότερα σ' όλη τη γη! - "Και γιατί παρακαλώ?" τον ρωτώ. Με κοιτά σα να του φαίνεται παράξενο που δεν το ξέρω και μου απαντά ετοιμόλογα -"Φταίει του Κερίτη το νερό. Κάνει τα πορτοκάλια νόστιμα, τσι γυναίκες όμορφες μα φρόνιμες και τσ' άντρες κουζουλούς"!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου